TAMARA, królowa gruzińska (Błagowiernaja Tamara, carica Gruzinskaja), 1/14 maja i niedziela niewiast niosących wonności (trzecia niedziela po Pasce). Urodziła się w 1160 r. Pochodziła ze znanego rodu Bagrationów i była jedyną córką króla Jerzego III. Okres jej panowania uważany jest za „złoty wiek” w historii Gruzji.
Pod okiem jej ciotki Rusudan Tamara otrzymała wspaniałe wykształcenie. Kiedy ukończyła osiemnaście lat król Jerzy III, nie posiadając innych następców tronu koronował ją, a gdy sześć lat później zmarł, Tamara została samodzielną władczynią.
Królowa cechowała się wyjątkową mądrością i urodą. Rządziła państwem w sposób niezwykle przemyślany, kierując się wyłącznie ewangelicznymi nakazami, za co cały naród obdarzył ją szczególną miłością. Współcześni nazywali ją nie królową lecz królem, matką niosącą światło, uśmiechającym się słońcem, naczyniem mądrości, itp.
W okresie wojen Tamara stawała na czele wojsk, by prowadzić je do zwycięstwa, a w czasie pokoju zajmowała się głównie budowaniem cerkwi, upiększaniem ich ikonami, wyposażaniem w księgi i naczynia liturgiczne. Szerząc chrześcijaństwo w całym państwie królowa doprowadziła do ochrzczenia niektórych dotychczas nie oświeconych światłem wiary górali. Była też mecenasem literatury i sztuki. Właśnie za jej panowania żył najwybitniejszy poeta gruziński Szota Rustaweli, który królowej poświęcił poemat „Witeź w tygrysiej skórze”.
Królowa Tamara zmarła w 1212 r. Została pochowana w królewskim grobowcu w Monasterze Gelackim. Jest jedną z najbardzeij znanych gruzińskich świętych kobiet.
Na ikonach święta przedstawiana jest w bogato zdobionej, królewskiej szacie z domunującym czerwonym kolorem. Na głowie ma koronę, która przytrzymuje białą chustę, spadającą na plecy i ramiona. Jest kobietą w sile wieku. Zwykle w prawej dłoni dzierży krzyż, a w lewej makietę cerkwi.
www.cerkiew.pl
