OLGA, wielka księżna, równa apostołom (Rawnoapostolnaja Olga, wielikaja kniaginia Rossijskaja), 11/24 lipca. Urodziła się około 890 r. w Wybuti koło Pskowa. Około 903 r. wydano ją za księcia ruskiego Igora. Dzięki swej urodzie, mądrości, miłosierdziu i sprawiedliwości cieszyła się wśród ludu wielkim szacunkiem. Po śmierci małżonka w 945 r., z uwagi na niepełnoletność syna Światosława (miał wówczas trzy lata), sprawowała za niego rządy. Gdy Światosław dojrzał księżna Olga oddała mu ster państwa, a sama zajęła się działalnością dobroczynną.
Będąc już w podeszłym wieku, poznała podstawy wiary chrześcijańskiej i uwierzyła w Chrystusa. Wtedy udała się do Konstantynopola i przyjęła chrzest, otrzymując imię Helena. Wydarzenie to różne źródła datują na lata między 954 i 957.
Księżna Olga powróciła do ojczyzny i zajęła się szerzeniem nowej wiary wśród swych poddanych. Ubolewała jednak nad tym, iż Światosław powrócił do pogaństwa. Bezradnie patrząc na to, błagała Boga o jego nawrócenie. Wnuk księżnej Olgi - przyszły patrz św. wielki książę Włodzimierz, właśnie od swej babki po raz pierwszy usłyszał o Chrystusie. Świętej przypisuje się m.in. wybudowanie drewnianej cerkwi św. Zofii Mądrości Bożej w Kijowie i cerkwi Świętej Trójcy w Pskowie.
Olga zmarła w 969 r. Za panowania księcia Włodzimierza odkryto, iż jej ciało nie uległo rozkładowi. Był to pierwszy na Rusi przypadek otwarcia relikwii. Złożono je w soborze św. Zofii Mądrości Bożej w Kijowie. W 1574 r. Ruska Cerkiew Prawosławna urzędowo zatwierdziła jej kult. W czasach najazdów tatarskich relikwie świętej stały się źródłem licznych cudownych uzdrowień. Na początku XVIII w. ukryto je w nieznanym miejscu i dotychczas nie odnaleziono.
Księżna Olga, podobnie jak jej wnuk - książę Włodzimierz, została nazwana przez Cerkiew „równą apostołom”. Ich kult jest powszechny, chociaż szczególnie żywy w Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.
Na ikonach święta przedstawiana jest jako dojrzała kobieta, ubrana w bogato zdobione czerwono-złote szaty książęce i koronę, spod której korony na ramiona i plecy spada biała chusta. Najczęciej wyobrażana jest z krzyżem w prawej dłoni. Niekiedy nie posiada krzyża, a ręce ma modlitewnie złożone na piersi.
www.cerkiew.pl
