Ikona papierowa (kartonik) 
Format: 12 x 17 cm
Z tyłu Troparion w językach: cerkiewnosłowiańskim i polskim

Ikona Ukrzyżowania Jezusa Chrystusa

Ikona Ukrzyżowania Jezusa Chrystusa jest centralnym przedstawieniem Wielkiego Piątku. Zapewne zaczęto je przedstawiać jeszcze w pierwszych wiekach, chociaż pierwszy znany wizerunek datowany jest na III wiek. W obecnej, ukształtowanej już kompozycji ikonograficznej temat ten obecny jest od XI wieku. Jest kilka wariantów tego przedstawienia, zasadniczo różniących się między sobą liczbą obecnych na ikonie postaci oraz prezentacją większej lub mniejszej liczby szczegółów. Zrównoważona i spokojna kompozycja ikony opiera się na ewangelicznej relacji z Ukrzyżowania Chrystusa (Mt 27,33-38; Mk 15,22-27; Łk 23,33-43, J 19,17-25).
W centrum ikony znajduje się ukrzyżowany Jezus Chrystusa przybity do Krzyża. Wisząc na Krzyżu Zbawiciel nie stracił niczego ze Swojego majestatu i królewskiej szlachetności. Dobrowolnie umierając, zwyciężył grzech i śmierć. Chociaż jest już umarły, o czym świadczą zamknięte oczy, nie jest pokonany przez śmierć. Twarz Zbawiciela jest spokojna i bardziej podobna do oblicza człowieka pogrążonego w głębokim śnie niż zmarłego. Jest nagi, a jedynie Jego biodra okrywa biała przepaska czy prześcieradło. Jego ciało jest nieco przegięte w bok, a opuszczona w prawo głowa zwrócona ku Matce. Dłonie i stopy są przybite do Krzyża, tkwiącego w głębokiej czarnej jaskini. Z nóg i boku Zbawiciela wypływa krew. Krew z nóg spływa po Krzyżu na przedstawioną w podziemnej grocie czaszkę, zgodnie z Tradycją, symbolizującą czaszkę Adama, pierwszego człowieka. Drugi Adam Swą krwią zmywa grzechy pierwszego Adama.
Krzyż wieńczy napis „Król chwały”. Swym kształtem Krzyż oddaje rzeczywisty wizerunek krzyży, na których krzyżowano złoczyńców: na tabliczce u góry znajdowało się imię, a dolna służyła do podtrzymywania stóp. Dolna poprzeczka jest nieco wykrzywiona.
Po prawej stronie kompozycji (z punktu widzenia Chrystusa) znajduje się Bogarodzica w towarzystwie dwóch podtrzymujących jąniewiast. Swój wzrok kieruje ona ku twarzy Syna, a jej ciało stwarza wrażenie, jakby chciała wznieść się ku Niemu. Lewą dłonią w wyrazie zakłopotania i zdziwienia podpiera głowę, jednak jej twarz jest spokojna, pozbawiona buntu przeciwko temu, co się stało. To doniosły wyraz majestatu w cierpieniu. Po lewej stronie Krzyża znajdują się apostoł Jan Teolog, umiłowany uczeń Chrystusa, oraz Longin Setnik. Trzymający rękę na sercu Jan jest pogrążony w rozmyślaniu. Jego twarzy wyraża też lęk i ból po stracie Mistrza. Głowę ma nieco pochyloną, jakby bał się spojrzeć Zbawicielowi w twarz. Longin, który wcześniej przebił bok Zbawiciela włócznią, z uniesioną w kierunku Chrystusa głową, ma twarz wyrażającą zdumienie i szacunek. Rozpoznał już w Nim prawdziwego Syna Bożego. Architektonicznym tłem sceny są miejskie mury Jerozolimy z dwiema bramami.