Ikona papierowa (kartonik) 
Format: 12 x 17 cm
Z tyłu Troparion w językach: cerkiewnosłowiańskim i polskim

Ikona Narodzenia Jezusa Chrystusa

Narodzenie Jezusa Chrystusa jest nieruchomym świętem z liczby dwunastu, obchodzonym 25 grudnia / 7 stycznia. Temat ten w ikonografii pojawił się pod koniec IV w., a ostatecznie wykształcił się w VI w. w Palestynie. U jego podstaw leży ewangeliczna opowieść o Narodzeniu Chrystusa (Mt 1,18-25; 2,1-15; Łk 2,1-21).
W centrum ikony ukazana jest Maria, leżąca na łożu koloru purpurowego, podkreślającego jej godność. Jej twarz, odwrócona od Dzieciątka, świadczy o pozbawionym bólu, ponadnaturalnym porodzie. Znakiem jej dziewictwa przed, w czasie i po narodzeniu są trzy gwiazdy: po jednej na czole oraz obu ramionach. Owinięte pieluszkami Dzieciątko znajduje się na wysokości wyznaczonej „złotym podziałem”. Złożone jest w żłóbku, który swym wyglądem bardzo przypomina grób. W stronę Dzieciątka swoje spojrzenia kierują wysuwające głowy z wnętrza groty zwierzęta - wół i osioł, symbolizujące „wszystkie stworzenia duże i małe”. Bogarodzica z Dzieciątkiem spoczywają przed pieczarą, lecz ciemne wejście do niej (symbolizujące głębię otchłani, piekło) wskazuje, że Narodzenie miało miejsce w jej wnętrzu. Grota stanowi tylko tło wydarzenia, jego drugi plan, z której wyłoniło się nowe, zbawcze światło życia. W niej mistycznie narodził się Chrystus, aby uwolnić Adama, a wraz z nim całą ludzkość.
Na niebie, wprost ponad grotą, jaśnieje Gwiazda Betlejemska, wskazująca mędrcom drogę do Betlejem. Jeden promień wychodzący z niebieskiej sfery oznacza jedną osobę Boga Logosu. Wychodzący z gwiazdy promień dzieli się na trzy blaski, co wskazuje na udział w tajemnicy zbawienia Trzech Osób Trójcy Świętej. Częściowo odsłonięte u góry koło symbolizuje Boga Ojca, małe koło wewnątrz zstępującego promienia oznacza Świętego Ducha, natomiast Syn Boży w Osobie Dzieciątka spoczywa w żłóbku. W dolnej części ikony, po prawej stronie siedzi na kamieniu sprawiedliwy Józef. Nie będąc ojcem Dzieciątka wyraźnie trzyma się na uboczu. Na jego twarzy maluje się głęboki niepokój i niedowierzanie, z głową opartą na dłoni rozmyśla bowiem o tajemnicy narodzin z Dziewicy. Przed nim stoi odziany w skóry, bosy starzec z kijem w dłoni - „duch zwątpienia”, diabeł w przebraniu pasterza Tyrsosa, próbujący zasiać w jego sercu wątpliwości. W przeciwległym rogu, w dolnej partii ikony, przedstawiana jest scena kąpieli Nowo Narodzonego Dzieciątka, którą przygotowują dwie niewiasty. Jedna nalewa z dzbana wodę, a druga w dłoniach trzyma Dzieciątko.
Scena Narodzenia rozgrywa się w scenerii górskiej. Ziemia na ikonie jest porośnięta skąpą roślinnością, pełną uskoków i spiętrzeń. Kompozycja ikony Narodzenia ze Zwierek jest bardzo oszczędna. Nie przewiduje ona obecności przedstawianych z reguły na tych ikonach chórów anielskich, mędrców ze Wschodu, pasterzy oraz aniołów.