Ikona papierowa (kartonik) 
Format: 12 x 17 cm
Z tyłu Troparion w językach: cerkiewnosłowiańskim i polskim

Ikona Obmycia Nóg

Ikona Obmycia Nóg jest jednym z głównych przedstawień Wielkiego Czwartku. Ikonografia tej sceny opiera się na ewangelicznej relacji na temat wydarzenia, które miało miejsce na początku Wieczerzy Mistycznej, a poprzedzało ustanowienie przez Jezusa Chrystusa sakramentu Eucharystii. Podczas gdy ustanowienie Eucharystii opisują wszyscy ewangeliści, to obmycie nóg przez Chrystusa dwunastu apostołom jedynie św. Jan Teolog (J 13,4-16).
Scena Obmycia Nóg w ikonografii pojawiła się stosunkowo późno. W sztuce bizantyjskiej ukształtowała się ona w 1Х-ХН w., natomiast do sztuki staroruskiej na stałe weszła dopiero w XV wieku. Kompozycja sceny nie jest złożona. Stanowi ona ilustrację ewangelicznego opisu.
W centrum sceny znajduje się grupa dwunastu apostołów, najbliższych uczniów Zbawiciela, których zgromadził On w Wieczerniku na Syjonie w Jerozolimie w celu spożycia świątecznej wieczerzy. Odziani są oni w tradycyjne szaty, różniące się jedynie barwą. Część apostołów zasiada na swego rodzaju szerokiej ławie, inni znajdują się po obu jej stronach. Większość spośród nich zajęta jest rozwiązywaniem bądź zawiązywaniem sznurków swych sandałów. Inną pozę ma tylko siedzący na ławie apostoł Piotr. Z głową podpartą dłonią rozmyśla on o tym, co ma miejsce, podczas gdy Chrystus wyciera znajdującą się nad misą stopę jego obnażonej do kolana nogi.
Jezus Chrystus, z pokorą pochylony w kierunku Piotra i pozostałych apostołów, przepasany jest długim ręcznikiem przypominającym prześcieradło. U nóg Zbawiciela stoi dzban z wodą. Spogląda na wycieraną stopę, a na Jego twarzy maluje się spokój. Jest świadomy zbliżającej się chwili zdrady Judasza, wydania Go na męki i śmierć. Pragnie jednak w ostatnim dniu Swojego ziemskiego życia pokazać uczniom najdoskonalszy wzór do naśladowania. „Dałem wam przykład, abyście tak czynili, jak Ja wam uczyniłem” (J 13,15) - mówi, wcześniej wyjaśniając Piotrowi, że obmycie nóg jest znakiem więzi pomiędzy nimi (J 13,8).
Na starożytnym Wschodzie obmycie nóg innej osobie stanowiło wyraz gościnności, o czym wspomina Stary Testament (Rdz 18,4; 19,2; 43,24; Sdz 19,21). Nowotestamentowe obmycie stóp uczniom przez Zbawiciela to jednak nade wszystko wzór Jego pokory i umniejszenia (kenosis). Teologowie odczytują je również jako przygotowanie apostołów do ich przyszłej służby głoszenia Dobrej Nowiny, a niekiedy w obmyciu nóg dostrzegają też symbol chrztu, wejścia do życia w Chrystusie, w Cerkwi.
Scena ukazywana jest na tle architektury Jerozolimy. O tym, że odbywa się ona we wnętrzu, świadczy welum - czerwona tkanina zarzucona na dwie budowle.