MARIA MAGDALENA, niewiasta niosąca wonności, równa apostołom (Mironosica rawnoapostolnaja Marija Magdalina), 22 lipca/4 sierpnia i niedziela niewiast niosących wonności (trzecia niedziela po Passze).
Urodziła się w Magdalii (stąd jej przydomek), wsi położonej cztery kilometry na północny-zachód od Teberiady w Syrii. W młodości opętały ją złe moce, lecz gdy przyjęła wiarę chrześcijańską została uzdrowiona. Ewangelia opowiada o tym, jak Chrystus "... chodził po miastach i wioskach, zwiastując dobrą nowinę o Królestwie Bożym, a dwunastu z Nim i kilka kobiet, które On uleczył od złych duchów i od chorób: Maria zwana Magdaleną, z której wyszło siedem demonów, i Joanna, żona Chuzy, zarządcy dóbr Heroda, i Zuzanna, i wielu innych, które służyły im majętnościami swymi" (Łk 8,3 ).
Maria Magdalena była gorliwą chrześcijanką, której wiary i miłości do Chrystusa nie mogło pokonać nic na świecie. Święta jak wierny uczeń podążała za swym Panem, odprowadzała Go na Golgotę, jako pierwsza ujrzała w pustym grobie "dwa anioły w białym odzieniu siedzące", które oznajmiły jej o zmartwychwstaniu Chrystusa. Również jej jako pierwszej z uczennic objawił się później zmartwychwstały Pan, by posłać do uczniów z radosną wieścią.
Całe późniejsze życie Marii Magdaleny było przykładem oddanej służby Cerkwi. Tradycja opowiada o tym, jak znalazła się w Rzymie, gdzie ze słowami "Chrystus Zmartwychwstał" przyniosła groźnemu cesarzowi Tyberiuszowi jaja (symbol śmierci, z której rodzi się życie) i opowiedziała o bezprawnym skazaniu na śmierć Jezusa.
Później podobnie jak apostołowie podróżowała głosząc Dobrą Nowinę w krajach pomiędzy Italią i Azją Mniejszą. Gdy przybyła do Efezu, dołączyła do patrz apostoła Jana Teologa, by wraz z nim szerzyć wiarę chrześcijańską. Czyniła to do zakończenia swego życia. Zmarła w Efezie, a jej relikwie w 899 r. zostały przeniesione przez cesarza bizantyjskiego Leona VI Mądrego do Konstantynopola.
Zgodnie z tradycją Zachodu Maria Magdalena przybyła do południowej Francji, gdzie głosiła wiarę w Chrystusa w okolicach Marsylii i Aix. Potem trzydzieści lat spędziła w pustelni w St. Baume.
Za gorliwą służbę Cerkwi św. Maria Magdalena została nazwana "równą apostołom". Jej kult jest powszechny zarówno w Cerkwi prawosławnej jak i Kościele rzymskokatolickim. Należy do bardzo popularnych świętych.
Na ikonach jest niewiastą w średnim wieku odzianą w długą szatę. Biała chusta przykrywa jej długie włosy. W prawej ręce trzyma krzyż, a w lewej naczynie z olejkiem. W ikonografii zachodniej często przedstawiana jest jako pokutnica, której półnagie ciało osłaniają długie włosy. Czasem występuje w bogatym, książęcym, wschodnim stroju. Na Zachodzie jej atrybutami są: naczynie z olejkiem, gałązka palmowa, jajko, księga, na znak działalności misyjnej, kadzielnica, czaszka, włosiennica, zwierciadło.
Maria Magdalena pojawia się na ikonach Ukrzyżowania Chrystusa, Zdjęcia z Krzyża i Złożenia Chrystusa do grobu. Jako jedna z trzech niewiast jest też przy pustym grobie Zmartwychwstałego, gdzie rozmawia właśnie z nią. Znana jest również biblijna scena namaszczenia przez nią stóp Chrystusa jako wyraz skruchy ze strony grzesznicy.
W tradycji rzymskokatolickiej święta jest patronką żeńskich klasztorów, dzieci mających problemy z chodzeniem, osób kuszonych, fryzjerów, ogrodników, studentów i więźniów.

Imię Maria pochodzi z hebrajskiego i oznacza "pani". Niektórzy wywodzą je także od akadyjskiego słowa marjam - "napawa radością".