Ikona papierowa (kartonik) 
Format: 12 x 17 cm
Z tyłu Troparion w językach: cerkiewnosłowiańskim i polskim

Ikona Wprowadzenia Bogarodzicy do Świątyni

Wprowadzenie Bogarodzicy do Świątyni (Ofiarowanie Bogarodzicy) należy do świąt z liczby dwunastu. To święto nieruchome obchodzone w dniu 21 listopada / 4 grudnia. Mogło zostać ustanowione jeszcze w IV w., bowiem Jak głosi Tradycja cerkiewna Już cesarzowa Helena (255-327) zbudowała świątynię dedykowaną temu świętu. Prawdopodobnie pojawiło się jednak dopiero za czasów cesarza Justyniana (527-565).
Historia wprowadzenia Bogarodzicy do świątyni znana jest z Tradycji oraz opisów znajdujących się w apokryficznej „Ewangelii Jakuba” i „Ewangelii Pseudo-Mateusza”. Opowiadają one, że gdy Maria ukończyła trzy lata, jej rodzice - Joachim i Anna - zgodnie ze złożoną wcześniej obietnicą, postanowili poświęcić ją Bogu. W tym celu, w towarzystwie krewnych, rówieśnic i znajomych, udali się do Jerozolimy, aby oddać ją na wychowanie do świątyni. Ikonografia przedstawia to wydarzenie w następujący sposób.
Kompozycja ikonograficzna święta ukazuje procesję zmierzająca do Świątyni Jerozolimskiej symbolicznie przedstawionej przez cyborium na czterech długich i cienkich filarach. U wrót świątyni stoi pochylony do przodu długobrody arcykapłan Zachariasz, ojciec św. Jana Chrzciciela. Odziany jest w tradycyjne szaty arcykapłańskie. Dłonie wyciąga ku Marii Jak gdyby chciał wziąć ją na ręce lub jakby błogosławił przybyłą Bożą Wybrankę. Za chwilę, kierowany tajemniczym Bożym znakiem, wprowadzi Marię do Świętego Przybytku, gdzie sam mógł wchodzić tylko raz w roku. Tym samym, została ukazana wyjątkowa rola Marii w dziejach ludzkości.
Maria z wyciągniętymi rękoma stoi już na najwyższym stopniu schodów u wejścia do świątyni. Jak mówi Tradycja, ku zaskoczeniu obecnych, pomimo swego wieku, wspięła się do góry po piętnastu wysokich stopniach bez niczyjej pomocy. W tym uroczystym marszu towarzyszyły jej śpiewające psalmy młode niewiasty z zapalonymi świecami w dłoniach. Odziane są one w odświętne szaty, a pierwsza z niewiast ma związane w węzeł dwa skraje swojej sukni, co symbolizuje jej czystość i dziewictwo. Znajdują się one z tyłu, za rodzicami Marii. Święci Joachim i Anna mają dłonie wyciągnięte na znak przekazania i ofiarowania dziecka. Nieco schyleni, z pokorą spoglądają właśnie na nią, a nie na witającego Marię Zachariasza. Kompozycja ta odzwierciedla ideę wychwalania Bogarodzicy jako czystej ofiary składanej Bogu, praobraz ofiary, którą złożył z Siebie Jezus Chrystus.
Zarzucona na dwie budowle czerwona tkanina symbolizuje fakt, że wydarzenie miało miejsce we wnętrzu świątyni. Stanowi też symbol związku przez osobę Marii, Starego i Nowego Testamentu.