Ikona papierowa (kartonik) 
Format: 12 x 17 cm
Z tyłu Troparion w językach: cerkiewnosłowiańskim i polskim

Ikona Przemienienia Pańskiego

Przemienienie Pańskie jest nieruchomym świętem z liczby dwunastu, obchodzonym 6/19 sierpnia. Zostało ustanowione, prawdopodobnie, w IV w. we wschodniej części Cesarstwa Rzymskiego. Jego najstarsze przedstawienia pochodzą z czasów cesarza Justyniana (poł. VI w.). Podstawą ikonograficzną przedstawienia święta jest Ewangelia (Mt 17,1-13; Mk 2,1-12; Łk 9,28-36).
Ikona Przemienienia ukazuje w jednej scenie dwa przeciwstawne światy - ziemski i niebiański. W górnej części ikony znajduje się nieruchomy Chrystus w emanującym z Niego transcendentnym pokoju, który ogarnia pochylone ku Zbawicielowi z obu stron postacie Eliasza i Mojżesza, tworząc krąg doskonały. Dolna części ikony jest przepełniona dynamizmem ruchu apostołów. Cała ikona przepełniona jest niesamowitym wylewem boskiego światła.
Centralną postacią ikony jest Jezus Chrystus na szczycie Góry Tabor (w Galilei) w białych, jaśniejących szatach (Mt 17,2). Prawą rękę ma uniesioną w błogosławieństwie, a w lewej trzyma zwinięty zwój. Za Nim znajduje się ogromna mandorla, diagram utworzony z okręgów współ- środkowych, ze wszystkich sfer stworzonego wszechświata. Odbija ona jakby emanujące z Chrystusa złociste promienie, które symbolizują boskie energie-moce. Rozświetlają one postacie i szaty proroków Eliasza i Mojżesza, powalonych na ziemię trzech apostołów, a nawet schodkowe uskoki góry.
Tabor konturami zwęża się ku górze, na samym szczycie dzieląc się na trzy niewielkie występy. Na środkowym, ledwie dotykając stopami skał, a niekiedy bardziej unosząc się nad nią, stoi Chrystus, a na sąsiednich jego rozmówcy - Eliasz i Mojżesz. Zbawiciel rozmawia z nimi o Swojej przyszłej męce. Eliasz, z modlitewnie złożonymi dłońmi, znajduje się po prawicy Zbawiciela, a stojący po Jego lewej stronie Mojżesz w rękach dzierży tablice z Dziesięcioma Przykazaniami. Pierwszy, przedstawiany jako długowłosy i siwobrody starzec, jest orędownikiem żyjących, a drugi, jako młody człowiek o ciemnych włosach - wstawia się za zmarłymi.
Świadkami cudu Przemienienia są wybrani przez Zbawiciela uczniowie - apostołowie Piotr, Jakub, syn Zebedeusza, i jego brat Jan Teolog. Znajdują się oni u podnóża góry, jak przerażeni oślepiającą wizją leżą przytuleni do ziemi i kryją twarze w fałdach szat. Piotr w pozycji klęczącej unosi dłoń, by zasłonić się przed światłem. Odziany w czerwone szaty Jan, z wyglądu najmłodszy, pada na ziemię, odwracając się plecami do światła. Jakub odchylony do tyłu pada na wznak.