Ikona papierowa (kartonik) 
Format: 12 x 17 cm
Z tyłu Troparion w językach: cerkiewnosłowiańskim i polskim

kona Wskrzeszenia Łazarza

Cud wskrzeszenia przez Zbawiciela Łazarza, przyjaciela Chrystusa, został zapisany przez św. apostoła Jana Teologa (J 11,17-46). Opis ten oraz liczne komentarze do niego św. Ojców legły u podstaw ikonografii tego wydarzenia, mającego miejsce w przeddzień Wjazdu Pańskiego do Jerozolimy.
Ikonografia tego tematu jest bardzo wczesna. Przedstawienia Wskrzeszenia zawierające jedynie dwie osoby: Chrystusa i Łazarza datowane są już na II-III wiek. W IV w. zostały do niego dodane szczegóły, które obecne są w ikonografii tego wydarzenia do dziś. Ikonografia Wskrzeszenia Łazarza z większą lub mniejszą drobiazgowością jest odzwierciedleniem ewangelicznego opisu tego cudu.
Centralną postacią ikony jest Jezus Chrystus, którzy przyszedł wraz z apostołami do Betanii na miejsce, gdzie został pochowany zmarły cztery dni wcześniej Łazarz. Chrystus prawą ręką błogosławi w kierunku stojącego w środku grobu Łazarza, nakazując mu: „Łazarzu, wyjdź z grobu!” (J 11,43), a w lewej trzyma zwinięty zwój, symbol Pisma Świętego. Na czele kilkuosobowej grupy apostołów stoi apostoł Piotr. Wśród pozostałych rozpoznać można jeszcze młodego wiekiem Jana oraz wspomnianego w ewangelicznym opisie tego cudu Tomasza.
Po prawej stronie kompozycji znajduje się kilka osób z Łazarzem na czele. Łazarz, już wskrzeszony, o czym świadczą jego otwarte oczy, swym wyglądem przypomina mumię, bowiem jego ciało owinięte jest opaskami pogrzebowymi. Biel bandaży wyraźnie kontrastuje z ciemną czeluścią wykutego w skale grobu, na tle którego stoi. Jeden młodzieniec odsuwa płytę zamykającą dostęp do grobu, a drugi odwija ciało Łazarza z opasek. Pomiędzy Łazarzem a Chrystusem w modlitewnym błaganiu klęczą siostry Łazarza: Marta i Maria. Maria, dłońmi z pokorą przykrytymi szatą, zbliża nogę Zbawiciela do swych ust.
Kompozycję ikony zamykają dwie góry, pochylone w kierunku centrum przedstawienia. W każdej z nich widnieją pieczary. Ta po prawej to grób Łazarza, ta po lewej wyglądem przypomina grotę Narodzenia Chrystusa. Za skalnymi urwiskami gór widoczny jest fragment murów Jerozolimy z dwiema bramami. Przed nimi widoczna jest do połowy ciała grupa Judejczyków. To kapłani i zwykli ludzie, naoczni świadkowie cudu. Na ich twarzach maluje się zdziwienie. Jeden z nich zasłania nos rąbkiem tuniki z powodu wydobywającego się z grobu Łazarza odoru. Świadczy to o realności wskrzeszenia zmarłego. Dowodem realności cudu są też pozostali obecni na ikonie naoczni jego świadkowie.