Ikona na kartonie
Wymiary: 18x24 cm

KONSTANTYN WIELKI, cesarz, równy apostołom (Rawnoapostolnyj car Konstantin Wielikij), 21 maja/3 czerwca.
Początkowo był poganinem, lecz dzięki staraniom i opiece swej matki św. cesarzowej Heleny poznawał wiarę chrześcijańską.
Gdy rozpoczęła się wojna z zachodnim cesarzem Maksencjuszem, wrogiem i prześladowcą chrześcijan, Konstantyn prosił chrześcijańskiego Boga o pomoc i zwycięstwo. Pewnego dnia, podczas wyprawy, przed zachodem słońca cesarz wraz ze swym wojskiem ujrzał na niebie ułożony z gwiazd znak krzyża. Pod nim znajdował się napis: "Tym zwyciężaj!". Następnej nocy zjawił się mu Jezus Chrystus z krzyżem w ręku i zapewnił o swej pomocy. Polecił też, aby wśród wojsk idących do ataku umieścić święty krzyż. Konstantyn zwyciężył wroga i w 312 r. sam zapanował na zachodzie cesarstwa. Po dziesięciu latach zdobył również jego wschodnią część.
W 313 r., gdy Konstantyn został jedynym władcą całego państwa
rzymskiego, wydał Edykt Mediolański, w którym ogłaszał wolność religijną w Cesarstwie Rzymskim. W 330 r. przeniósł stolicę cesarstwa z Rzymu do Konstantynopola.
Święty zmarł w 337 r., na krótko przed śmiercią przyjmując chrzest. Uważany jest za patrona ogrodników, którzy modlą się do niego szczególnie o urodzaj ogórków. Cerkiew prawosławna czci go powszechnie.
W ikonografii święty przedstawiany jest w bogato zdobionych szatach cesarskich i koronie. Jest mężczyzną w kwiecie wieku. Ma krótką bródkę i nieco kędzierzawe włosy. Najczęściej występuje u boku św. Heleny. Na każdym wyobrażeniu towarzyszy mu krzyż. Niekiedy jest on duży, stojący u nóg, innym razem średnich rozmiarów, trzymany wraz z matką, jeszcze w innych przypadkach mały, trzymany w dłoni.
Obok swej matki Heleny i metropolity Makariosa cesarz Konstantyn jest jedną z głównych postaci przedstawianych na ikonach "Podwyższenia Świętego Krzyża".
Imię Konstantyn (pl. Konstanty) pochodzi od łacińskiego słowa constans - "niezmienny, stały; niezłomny".

HELENA, cesarzowa, równa apostołom (Rawnoapostolnaja carica Jelena), 21 maja/3 czerwca i 6/19 marca (rocznica odnalezienia Świętego Krzyża w 326 r.).
Urodziła się w połowie III w. (prawdopodobnie w 255 r.) w Depanum (obecnie Helenopolis) w Bitynii. Innym przypuszczalnym miejscem jej narodzin była miejscowość Nisz w Serbii, gdzie też urodził się św. cesarz Konstantyn I Wielki. Chociaż pochodziła z niskiego stanu (była córką karczmarza), została żoną zarządcy prowincji - Konstancjusza Chlorusa. W 274 r. z ich małżeństwa urodził się syn Konstantyn. Osiem lat później mąż Heleny został wyniesiony do godności cesarza. Ze względów politycznych musiała ona usunąć się na ubocze. W 306 r. jej syn został obwołany przez legiony cesarzem. Swoją matkę wyniósł do godności augusty, cesarzowej.
Dokładnie nie wiadomo kiedy Helena przyjęła chrześcijaństwo. Po wstąpieniu na tron w 306 r., Konstantyn traktował matkę z najwyższym szacunkiem. Gdy w 312 r. ustały prześladowania chrześcijan, wykorzystała cały swój wpływ, aby upowszechnić wiarę w Chrystusa i zaprowadzić chrześcijańskie zasady życia.
Będąc już w podeszłym wieku, w 326 r., cesarzowa udała się w pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Korzystając z bogatego skarbca zbudowała świątynie: Bożego Narodzenia w Betlejem, Świętego Krzyża oraz Zmartwychwstania Pańskiego na Golgocie w Jerozolimie, Wniebowstąpienia Pańskiego na Górze Oliwnej. Jej pilnym poszukiwaniom zawdzięczamy też odnalezienie Krzyża Chrystusowego.
Cesarzowa Helena słynęła z hojności wobec ubogich, uwalniała więźniów, troszczyła się o powrót skazanych na banicję. Wpłynęła też na syna, aby wydał ustawy gwarantujące opiekę państwową nad wdowami, sierotami, porzuconymi dziećmi, niewolnikami i jeńcami. Zmarła w Nikomedii prawdopodobnie w 327 r. Dzieje jej relikwii nie są jasne. Jedna z wersji mówi, iż przewieziono je do Rzymu, inna, że do Konstantynopola, skąd w okresie wypraw krzyżowych zabrano do Wenecji.
Za zasługi dla chrześcijaństwa Cerkiew zaliczyła św. Helenę i jej syna Konstantyna w poczet świętych i nazwała "Równymi Apostołom". Za świętą uważana jest również przez Kościół rzymskokatolicki, który nie oddaje jej jednak tak wielkiej czci jak Cerkiew prawosławna, gdzie jej kult posiada charakter powszechny.
Święta jest wstawienniczką przed Bogiem o dobre zasiewy, obfite plony, szczególnie przy uprawie lnu.
W ikonografii św. Helena przedstawiana jest w cesarskim stroju z koroną na głowie, lub w bogatym wschodnim odzieniu z białą chustą na głowie. Na każdym wyobrażeniu towarzyszy jej krzyż. Niekiedy jest duży i stoi przy niej, innym razem średnich rozmiarów, trzymany wraz z synem Konstantynem, jeszcze w innych przypadkach mały, ujęty w dłoni. Tylko wyjątkowo święta przedstawiana jest z rozwiniętym zwojem, na którym znajduje się napis: "Szukaliśmy jednego, a znaleźliśmy trzy i nie rozpoznaliśmy, aż pokazała nam martwa dziewczynka".
W tradycji zachodniej atrybutami świętej są: krzyż i trzy gwoździe oraz model kościoła. Uważa się ją za patronkę m.in. Frankfurtu i Bazylei oraz farbiarzy, wytwórców igieł i gwoździ.
Obok swego syna Konstantyna i metropolity Makariosa cesarzowa Helena jest jedną z głównych postaci przedstawianych na ikonach "Podwyższenia Świętego Krzyża".
Duża część relikwii świętej znajduje się w Paryżu (Francja) w Kościele Saint Leu (ul. Saint Denis 95).
Imię Helena pochodzi z języka greckiego, prawdopodobnie od słowa hele - "blask, jasność" lub od słowa helane - "pochodnia".

opr. Jarosław Charkiewicz