Tytuł: Kupiatycka Ikona Matki Bożej
Opracowanie: Piotr Chomik
Wydawca: Białoruskie Towarzystwo Historyczne
Format: 14,5 x 20,5 cm
Oprawa miękka
Ilość stron 128
ISBN: 978-83-60456-09-5
Ze wstępu
Książka, którą oddaję do rąk czytelników, jest próbą syntezy dotychczasowej wiedzy i nowych odkryć na temat kupiatyckiej ikony Matki Bożej i jej ośrodka kultowego — początkowo cerkwi, a następnie monasteru Wprowadzenia do świątyni Najświętszej Marii Panny w Kupiatyczach.
W badaniu historycznym objawień i kultu Matki Bożej w pierwszym rzędzie należy brać pod uwagę zewnętrzną formę zjawisk kultowych, to znaczy zewnętrzne objawy określonych ludzkich postaw religijnych, które pozostawiły trwały ślad w źródłach materialnych czy pisanych. Opierając się na przekazach historycznych możemy prześledzić formy kultu jednostkowego, prywatnego. Źródła ukazują nam również formy kultu masowego, w których wyrażone są i mieszczą się postawy religijne szerszych środowisk społecznych. Postawy te są kontynuacją tradycji kultywowanych od pokoleń. Korzenie kultu indywidualnego tkwią bowiem w kulcie masowym. Kult indywidualny jest zatem własną, osobistą interpretacją kultu masowego.
Należy zauważyć, iż badając kult ikon w Kościele prawosławnym trzeba wziąć pod uwagę specyfikę tego Kościoła. Jedną z istotnych cech prawosławia, mającą odniesienie również do kultu cudownych ikon, jest wspólne przeżycie liturgiczne. Powoduje to, że prawosławna pobożność jest bardziej społeczna, a nie indywidualistyczna. W prawosławiu istnieje silne poczucie, że nie można być zbawionym w izolacji od innych, indywidualnie. Jest to możliwe wyłącznie we wspólnocie Ludu Bożego.
Spis treści
Wstęp
Kupiatycka Ikona Matki Bożej
Parergon cudów świętych obraza przeczystej Bogarodzice w monastyru kupiatyckim
Aneksy
Dekret asesorski względem Cerkwi Kupiatyckiej, Warszawa 1 XII 1644 r.
Zapis na rzecz klasztoru benedyktynów w Horodyszczu Mokitna 20 IV 1684 r.
Kopia funduszu approbacyjnego klasztoru kupiatyckiego Kupiatycze, 23 VI 1702 r.
Widymus z ksiąg grodzkich powiatu pińskiego 6 IX 1730 r.
Widymus z ksiąg ziemskich powiatu pińskiego 30 VI 1732 r.